”Wat zeg je me nou? Ben je helemaal gek geworden ofzo? Gaan wij de steden van de Horde infiltreren om daarna in het hart van elke stad een immens moeilijke grootmacht af te slachten met het risico keiharde tegenstand te krijgen van vele vijandige spelers?”, vraag ik stomverbaasd. Terwijl ik nog moet bijkomen van het doven van de vreugdevuren in vijandige steden, ga ik wederom terug naar deze plekken des onheils om de oersterke leiders af te slachten. ”Ja, dat komt er wel op neer. Je bevind je echter in goed gezelschap dus ik heb er alle vertrouwen in”, vertelt de groepsleider mij.
Na een lang debat over welke stad als eerst met de grond gelijk zou moeten worden gemaakt, komen we tot de conclusie dat Silvermoon City, de stad van de Blood Elves, de kaf van het koren gaat scheiden. Omdat daar vrijwel géén spelers gevestigd zijn, is die plek een makkelijke prooi. Na een rit door de Ghostlands, een donker en bebost gebied waar redelijk getrainde Blood Elves hun wapen kunnen trekken tegen het lokale wild, komen we aan in een zo goed als verlaten stad. Al vrij snel bevinden wij ons in de kamer waar de leider van Silvermoon City zich schuilhoudt, Lor’Themar Theron genaamd. Deze nemesis biedt gelukkig in geen enkel opzicht tegenstand voor onze gevechtsgroep en sneuvelt binnen luttele minuten.
Lor’Themar had geen enkele kans tegen onze agressieve strategie
Na deze bevredigende overwinning begeven wij ons in sneltreinvaart naar The Undercity, de dichtbijzijnde stad vanaf onze laatste positie en huisvest voornamelijk Undeads. De achteruitgang van de stad geeft meteen al rillingen over het lijf. De wachters die The Undercity rijk is, bestaan voornamelijk uit zwaarlijvige brute monsters waar de uitgewanden er bijna uitvallen. Wanneer we bij de leider belanden, een overgelopen Night Elf genaamd Lady Sylvanas, krijgen we ons eerste beetje tegenstand van onze geplande infiltratie. Deze oplettende spelers van de Horde factie vallen echter net zo snel als een struikelende Gnome, dus ook ditmaal komt ons team als winnaar uit de strijd.
Tijd voor het moeilijkere werk. In mijn vorige column beschreef ik ons volgende doelwit genaamd Orgrimmar als een druk bezochte stad. Daar is geen woord van gelogen, want je komt bijna onmogelijk ongezien bij Thrall, de leider van Orgrimmar en de Horde zelf. Gelukkig voor ons heeft Orgrimmar net zoals bij The Undercity een achteruitgang, die aanzienlijk minder wordt bewaakt door onze aartsrivalen. Een groepslid pakt zijn motorvoertuig erbij en biedt mij een plaatsje aan in de zijspan. Wanneer we allemaal gereed zijn roept de groepsleider om met spoed door de vijandige linies heen te dringen, en tot mijn grote verbazing lukt het ook nog! Met zijn allen beuken we door elke opstand heen richting Thrall en bieden hem en zijn grote groep volgelingen een mooi plaatsje aan in het hiernamaals.
Nog maar één grootmacht te gaan: Cairne Bloodhoof, het opperhoofd van het Tauren ras en gesitueerd in Thunderbluff, hoog op een berg en alleen te bereiken per lift. Na ons magnum opus in Orgrimmar heb ik er alle vertrouwen in dat wij ook ditmaal zullen zegevieren. En mijn gevoelens komen uit, want de grote klap die wij in Orgrimmar hebben uitgedeeld leidt tot het feit dat er zo goed als geen Horde spelers tegen ons in gaan. Cairne Bloodhoof eindigt dan ook terecht als voer op de barbeque en zo eindigt onze uiterst succesvolle infiltratie in alle steden van de Horde. Medespelers halen plotseling een arsenaal aan drank uit hun zakken en worden ter plekke stomdronken, waarschijnlijk om het bevredigende moment te vieren, en ik geef ze geen ongelijk want een beter moment om iets te vieren moet ik nog meemaken! Wanneer onze wegen zich uiteindelijk scheiden, krijg ik een brief in mijn postvak. De Alliance is zo tevreden met mijn verrichte daden vandaag dat ze mij een bepantserde berijdbare beer geven! Dit moet zonder twijfel een van de meest memorabele dagen zijn in mijn World of Warcraft-carriëre. Hoogste tijd dus om zelf ook maar wat drank in te gaan slaan.
Thrall mag vanaf nu mij aanbidden
Gamegasm 